Dün eski bir telefonuma işim düştü telim bozulunca.Eh öle olunca eski defterler açıldı…Yada bu durumda eski mesajlar demek uygun olacak..Mesajlar,alınan notlar insanda böyle bir bu kim yaa hissi uyandırıyor.Acımayla karışık bir yabancılaşma.İnsan kendine bile yabancılaşıyormuş zaman geçtikçe onu gördüm.
Ama asıl etkileyici olan bir zamanlar beni çok sevmiş yada en azından öyle olduğunu iddaa etmiş eski sevgiliden gelmiş ve saklanmış olan mesajlardı. Ne kadar büyük laflar edilmiş,ne kadar çok sevilmiş sanki hiç bitmezmiş gibi.Kendime olduğu kadar o adama da artık yabancılaştığımdan garip geldi ;Şimdi ayda yılda bir haber aldığım adamın bir zamanlar “hayatı” olmam…
Buraya kadar normaldi..geçmişle yüzleşip şaşırmak,yabancılaştığını hissetmek kaldıramayacağım duygular değil sonuçta…Beni sarsan şimdi o mesajları şu anki sevgilimden alıyor olmam.Bitmiş bir ilişkiyle ortak noktası olan bir ilişkiye sahip olmak o ortak nokta güzel bir detay bile olsa pek de sevindirici olmuyor.
Öyle büyük laflar etmenin ancak geleceği güldürdüğünü bilmek gerek. O zamanlar bitmez sandığım ilişki bitti. Yani bu durumda şimdiki ilişkim niye bitmesin,niye bir gün gelip o duyguları hissetmesin…Tabiî ki demek istediğim her ilişki bitcek en iyisi kız kurusu olmak ondan değil.Ama ilişkide sonsuza kadar sürecekmiş gibi davranırken bir yandan da arka planda ama bak bitebilir bir gün herkes gidebilirim tek kalacak olan sensin diyebilmek…
En azından benim kendimce çıkardığım sonuç bu…
Bir zamanlar aşık olunmanın yada olunduğunu sanmanın laneti ömür billah yakanızı bırakmaz ..bu da ikinci çıkardığım sonuç…
Demek ki neymiş telefonun bile eskisi kafa karıştırırmış…
